Pozytywny wyrok Sądu Apelacyjnego

Sygn. akt III AUa 1253/12
WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 sierpnia 2013 r.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący: SSA Dorota Elżbieta Zarzecka (spr. ) Sędziowie: SA Bożena Szponar – Jarocka SO del. Piotr Prusinowski, Protokolant: Magda Małgorzata Gołaszewska,
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2013 r. w B. sprawy z odwołania S. W.
przeciwko Zakładowi Emerytalno – Rentowemu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.
o wysokość emerytury policyjnej na skutek apelacji wnioskodawcy S. W. od wyroku Sąd  Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 października 2012 r. sygn. akt IV U 2415/12
1. zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzające go decyzje w ten sposób, że okres studiów (… ) w Akademii Spraw Wewnętrznych od 5 października 1978 roku do 5 maja 1981 roku wyłącza z okresów służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;
2. oddala apelację w pozostałym zakresie.
UZASADNIENIE
Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. decyzjami z dnia 3 i 17 grudnia 2009r. oraz 26 lutego 2010r. ustalił wysokość emerytury policyjnej S. W., obniżając wskaźnik emerytury za okres od dnia 1 lipca 1967 r. do dnia 31 lipca 1990 r. z 2, 6 % do 0, 7 % podstawy wymiaru za każdy rok służby we wskazanym okresie oraz ustalił wysokość emerytury od dnia 1 stycznia 2010 r. na kwotę 998, 59zł.
W odwołaniach od powyższych decyzji S. W. wniósł m. in. o ich zmianę i przyznanie świadczenia emerytalnego w dotychczasowej wysokości wraz z dodatkami i świadczeniami pieniężnymi, w tym przyznanie świadczenia emerytalnego w nieobniżonej wysokości na poziomie 40% podstawy za 15 lat służby i 2, 6% podstawy wymiaru za każdy dalszy rok służby.
Sąd Okręgowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O. wyrokiem z dnia 29 października 2012r. oddalił odwołania.
Sąd ten ustalił, że wnioskodawca nabył prawo do emerytury policyjnej, na podstawie decyzji z dnia 5 kwietnia I990r. Do wysługi emerytalnej zaliczono mu służbę w Milicji w wymiarze 24 lat, 3 miesięcy i 22 dni. Instytut Pamięci Narodowej wystawił zaświadczenie nr (… ) o przebiegu służby zawodowej, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 – 1990 oraz treści tych dokumentów (tj. Dz. U. z 2007r., Nr 63, poz. 425 ze zm. ). W rezultacie organ emerytalno – rentowy MSWiA wydał zaskarżone w niniejszej sprawie decyzje.
Sąd Okręgowy wskazał, że w niniejszej sprawie stan faktyczny oraz mechanizm ustalenia świadczenia emerytalnego w nowej wysokości nie były sporne. Natomiast spór sprowadzał się do ustalenia, czy istniały podstawy do obniżenia wysokości świadczenia emerytalnego wnioskodawcy w związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 2009r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. nr 24, poz. 145).
W oparciu o wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2010 r. w sprawie o sygn. akt K 6/09 i uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2011 r. (II UZP 2/11), Sąd Okręgowy stwierdził, że za każdy rok pełnienia służby w latach 1944 – 1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (tj. Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm. ), emerytura wynosi 0, 7% podstawy jej wymiaru (art. 15b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji), co oznacza, że wysokość emerytury wyliczanej wyłącznie za okresy pełnienia takiej służby może być niższa od 40% podstawy wymiaru tego świadczenia. Po czym uznał za niezasadne odwołania skarżącego od w/w decyzji i jego argumentację o sprzeczności rozstrzygnięć organu emerytalnego z Konstytucją.
S. W. złożył apelację od powyższego wyroku. Zaskarżając rozstrzygniecie w całości, zarzucił mu: naruszenie prawa materialnego:
–   art. 91 Konstytucji RP oraz ratyfikowanej przez Polskę konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950r. (Dz. U. z 1973r. nr 61 poz. 284) łącznie z Protokołem nr (… ) do Konwencji z dnia 20 marca 1952r. z powodu uchylenia się Sądu pierwszej instancji od bezpośredniego zastosowania postanowień w/w Konwencji w przedmiocie: prawa do rzetelnego procesu, (art. 6 Konwencji), prawa do skutecznego środka odwoławczego, (art. 13 Konwencji), zakazu dyskryminacji (art. 14 Konwencji), ochrony własności (art. 1 protokołu Nr (… ) Konwencji). Wskazał m. in. na brak możliwości zaskarżenia zaświadczenia IPN o przebiegu służby w organach bezpieczeństwa państwa.
Apelujący zarzucił również naruszenie:
–   art. 15b ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 1984r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 23 stycznia 2009r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji (Dz. U. nr 24, poz. 145) poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tych przepisów.
Skarżący zarzucił również naruszenie przepisów postępowania przez niewyjaśnienie wszelkich istotnych faktów mających znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów (art. 227 k. p. c., art. 232 k. p. c., art. 468 k. p. c. oraz w art. 233 § 1 k. p. c. ).
Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie świadczenia w wysokości określonej w odwołaniu.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja była częściowo zasadna, gdyż przemawia za zmianą zaskarżonego wyroku i poprzedzających go decyzji poprzez wyłączenie z okresów służby S. W. w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944 – 1990 studiów w Akademii Spraw Wewnętrznych trwających od 1 października 1979r. do 5 maja 1981r. Poza tym Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy dokonał ustaleń stanu faktycznego oraz wszechstronnie rozważył i ocenił dowody zgromadzone w sprawie, respektując zasady wskazane w art. 227 k. p. c., art. 232 k. p. c., art. 468 k. p. c. oraz w art. 233 § 1 k. p. c.
Jak wynika z art. 15a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. 2004. 8. 67 j. t. ) emerytura dla funkcjonariusza, który został przyjęty do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r., wynosi 40% podstawy jej wymiaru za 15 lat służby i wzrasta na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 pkt 1 i ust. 2-5. Z kolei zgodnie z art. 15b ust. 1 w/w ustawy w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi: 1) 0, 7% podstawy wymiaru – za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990; 2) 2, 6% podstawy wymiaru – za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2-4.
Należy podkreślić, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2010r. w sprawie o sygn. K 6/09 stwierdził, iż art. 15b ust. 1 w/w ustawy w brzmieniu nadanym przez art. 2 pkt 3 ustawy z 23 stycznia 2009r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Przytoczone orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wiąże Sąd m. in. w niniejszej sprawie, na mocy art. 190 ust. 1 Konstytucji RP. Z przepisu tego bowiem wynika, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne.
Przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 2009r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z dnia 13 lutego 2009 r. Nr 24. poz. 145) były również przedmiotem kontroli Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w S. przez pryzmat ich zgodności z przepisami Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w tym z art. 1 Protokołu Nr (… ) do tej Konwencji, który odnosi się do ochrony mienia, a także – zdaniem Trybunału – ochrony świadczeń emerytalnych. W decyzji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 14 maja 2013r. (w sprawie A. C. i (… ) innych przeciwko Polsce – skarga nr: (… )) Trybunał zaaprobował polskie przepisy zmniejszające przywileje emerytalne osób zatrudnionych w instytucjach komunistycznego Państwa służących niedemokratycznemu reżimowi. Podkreślił, że służba takich osób w tajnej policji stworzonej w celu naruszania praw człowieka chronionych przez Konwencję, zezwala na zmniejszenie ich świadczeń emerytalnych. Polskie władze, wprowadzając przedmiotową regulację, nie zastosowały zatem środków wykraczających poza niezbędne do osiągnięcia usprawiedliwionego celu tej regulacji, którym było odebranie przywilejów emerytalnych członkom dawnej policji politycznej, w celu zapewnienia większej sprawiedliwości systemu emerytalnego.
Sąd Okręgowy nie naruszył zatem wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego, w tym przepisów Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Konstytucji RP. Trafnie przy tym oparł się na w/w wyroku Trybunału Konstytucyjnego oraz na uchwale Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2011r. (II UZP 2/11, OSNP 2011, nr 15-16, poz. 210), zgodnie z którą za każdy rok pełnienia służby w latach 1944 – 1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy lustracyjno – dezubekizacyjnej emerytura wynosi 0, 7% podstawy jej wymiaru (w/w art. 15b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. ). Stąd wysokość emerytury wyliczanej wyłącznie za okresy pełnienia takiej służby może być niższa od 40% podstawy wymiaru tego świadczenia. W uzasadnieniu w/w uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż żadna wykładnia zawartego w art. 15b ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy odesłania do art. 15 tej ustawy nie daje osobom, które pełniły w latach 1944-1990 służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w ustawie lustracyjno-dezubekizacyjnej, możliwości prawnych ani argumentów prawnych lub prawniczych do domagania się ustalenia wysokości należnych im emerytur z zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy od innej podstawy wymiaru niż 0, 7% za każdy rok pełnienia służby w wymienionych w art. 2 organach bezpieczeństwa państwa. Przeciwnie, poddane analizie przepisy są jednoznacznie czytelne, a przeto jasne i niewymagające szczególnie pogłębionej analizy prawnej ani prawniczej.
Podobny pogląd zawiera orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2012 r. w sprawie III AUa 1648/11 (Lex nr 1213809), które Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni aprobuje. Analogiczne stanowisko prezentuje doktryna (Inetta Jędrasik-Jankowska, Karina Jankowska Prawo do emerytury LexisNexis Warszawa 2011r. str. 625 i nast. ).
Należy podkreślić, że z informacji o przebiegu służby Instytutu Pamięci Narodowej (k. 16), wydanej na mocy art. 13a ust. 1 i ust. 5 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy wynikało, że wnioskodawca pracował w okresach: od dnia 1 lipca 1967r. do dnia 30 czerwca 1967r., od 1 lipca 1967r. do 30 kwietnia 1972r. oraz od 1 maja 1972r. do 15 maja 1974r. w Komendzie Powiatowej Milicji Obywatelskiej w (… ) jako referent do spraw bezpieczeństwa i był oficerem operacyjnym, potem oficerem grupy operacyjnej, a następnie inspektorem operacyjnym SB. Z kolei od 16 maja 1974r. do 31 maja 1975r. pracował w KP MO w W. jako referent ds. bezpieczeństwa i był inspektorem operacyjnym SB. Od 1 czerwca 1975r. do 30 listopada 1975r. oraz od 1 grudnia 1975r. do 4 października 1978r. pracował w KP MO w S. (Wydział II SB) i był starszym inspektorem, a potem kierownikiem sekcji. Od 5 października 1978r. do 5 maja 1981r. studiował w Akademii Spraw Wewnętrznych. Od 6 maja 1981r. do 31 grudnia 1982r. i od 1 stycznia 1983r. do 31 marca 1983r. pracował w KP MO w S. (Wydział II SB) jako kierownik sekcji, a potem zastępca naczelnika. Od 1 kwietnia 1983r. do 31 lipca 1983r. był zatrudniony w Komisariacie MO w P. jako zastępca kierownika komisariatu ds. SB. Następnie od 1 sierpnia 1983r. do 31 stycznia 1990r. pracował w Rejonowym Urzędzie Spraw Wewnętrznych w P. jako zastępca szefa ds. SB, a od 1 lutego 1990r. do 31 marca 1990r. w Wojewódzkim Urzędzie Spraw Wewnętrznych w S. w dyspozycji.
Dokument ten był podstawą wydania zaskarżonych decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.. Nie był on jednak wiążący dla tego organu, jak i dla weryfikujących w/w decyzję sądów co do faktu (przebiegu służby), jak i co do oceny prawnej, czy praca wnioskodawcy w w/ w jednostkach stanowiła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu art. 2 ustawy lustracyjno-dezubekizacyjnej. Na zasadę niezwiązania organu rentowego i sądu powszechnego informacją IPN wskazał również Trybunał Konstytucyjny. W uzasadnieniu wyroku z dnia 11 stycznia 2012r. (K 36/09, OTK-A 2012/1/3), stwierdził bowiem, że informacja o przebiegu służby byłego funkcjonariusza organów bezpieczeństwa PRL, mimo braku możliwości bezpośredniego zakwestionowania jej treści w postępowaniu przed IPN przez funkcjonariusza, którego informacja dotyczy, podlega nie tylko weryfikacji w postępowaniu przed właściwym organem emerytalnym, ale przede wszystkim podlega wszechstronnej kontroli sądowej w postępowaniu wyjaśniającym. W razie bowiem zaskarżenia decyzji organu emerytalnego o ostatecznym ukształtowaniu praw emerytalnych funkcjonariusza rozstrzyga co do istoty sąd powszechny, który nie jest prawnie związany treścią tej informacji. Zobligowany jest on jednak do respektowania kwalifikacji tego dowodu jako dokumentu urzędowego (art. 244 § 1 k. p. c. ), sporządzonego w przepisanej formie przez powołany do tego organ państwowy, w zakresie działania tego organu (art. 244 § 1 k. p. c. ). Wystawiający taki dokument Instytut Pamięci Narodowej jest organem państwowym, działającym na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. 2007. 63. 424 j. t. ). W zakresie działania tego organu ustawodawca przewidział, na podstawie w/w art. 13a ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, sporządzanie na wniosek organu emerytalnego informacji o przebiegu służby wskazanych funkcjonariuszy w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy lustracyjno-dezubekizacyjnej.
Wspomniana informacja IPN nie podlega zaskarżeniu, gdyż ma ona charakter zaświadczenia (a nie orzeczenia). Przemawia za tym nie tylko jednoznaczne brzmienie art. 13a ust. 5 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy nakazujące powyższą informację traktować jako równoważną z zaświadczeniem o przebiegu służby wydawanym na podstawie akt osobowych przez właściwe organy służb, ale również treść tej informacji nawiązująca do dokumentacji osobowej o zatrudnieniu niezbędnej przy ustalaniu prawa do emerytury. Mamy tu do czynienia z urzędowym potwierdzeniem faktów dotyczących przebiegu służby funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa PRL, wynikających z danych znajdujących się w posiadaniu IPN, tj.: 1) danych osobowych funkcjonariusza; 2) wskazania okresów służby w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy lustracyjno-dezubekizacyjnej oraz 3) informacji, czy z dokumentów zgromadzonych w archiwach IPN wynika, że funkcjonariusz w tym okresie, bez wiedzy przełożonych, podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego (art. 13a ust. 4 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy). Podobne stanowisko również wynika z uzasadnienia w/w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 stycznia 2012r. Trybunał w tym orzeczeniu wyraźnie traktuje informację IPN jako dokument urzędowy, co nakazuje uznać jego treść za udowodnioną, nie przesądzając znaczenia tego dokumentu dla wyniku sprawy. Należy bowiem podkreślić – za doktryną i orzecznictwem – że dokument urzędowy, odpowiadający wymaganiom z art. 244 § 1 k. p. c., korzysta z domniemania prawdziwości (autentyczności) oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Domniemania te mogą być obalone w sposób przewidziany w art. 252 k. p. c., tj. przez zaprzeczenie prawdziwości dokumentu i udowodnienie, że oświadczenie organu zawarte w danym dokumencie urzędowym, wystawionym przez ten organ, jest niezgodne z prawdą (Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Jędrzejewska Maria, Grzegorczyk Paweł, Weitz Karol, Ereciński Tadeusz, Gudowski Jacek [w: ] Ereciński Tadeusz Część pierwsza, tyt. VI dz. III roz. 2 oddz. 2 art. 244). Przepis art. 252 k. p. c. nie zawiera żadnych ograniczeń dotyczących rodzaju dowodów, za pomocą których strona powinna wykazać prawdziwość swoich twierdzeń w przedmiocie kwestionowania wartości dowodowej dokumentu urzędowego (postanowienie Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 24 kwietnia 2003 r., I CKN 256/2001, LexPolonica nr 375455). Stąd jeśli wnioskodawca zaprzeczałby zgodności z prawdą informacji IPN o przebiegu jego służby w organach bezpieczeństwa państwa, to powinien, w oparciu art. 252 k. p. c., okoliczność tę wykazać wszelkimi dostępnymi dowodami przeciwnymi. Proceduralny brak możliwości zaskarżenia zaświadczenia IPN nie wpływał zatem na jego prawo do podważenia prawdziwości tego dokumentu przed Sądem. Jednakże wnioskodawca tego nie uczynił.
Wymienione w informacji IPN o przebiegu służby okresy, oprócz studiów wnioskodawcy od 5 października 1978r. do 5 maja 198W. w Akademii Spraw Wewnętrznych, podlegały zaliczeniu do służby w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18 października 2006r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 – 1990 oraz treści tych dokumentów. Zgodnie z tym przepisem organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy są instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych. Bezspornie wnioskodawca pracował w strukturach Milicji Obywatelskiej, podległej instytucjom centralnym Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a zatem w organach bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 5 w/w ustawy. Odwołujący pełnił służbę na wyżej wymienionych stanowiskach (m. in. kierowniczych) w Milicji Obywatelskiej jak również w Urzędach Spraw Wewnętrznych w P. i w S..
Wbrew stanowisku Sądu Okręgowego, okres studiów wnioskodawcy w Akademii Spraw Wewnętrznych od 5 października 1978r. do 5 maja 1981r. należało wyłączyć ze służby w organach bezpieczeństwa państwa. Okres ten nie mógł zostać potraktowany jako okres pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwa, bowiem w tym czasie wnioskodawca uczył się a zatem nie pełnił służby w organach bezpieczeństwa państwa. Stąd też Sąd Apelacyjny uznał, iż okres studiów (… ) od 5 października 1978r. do 5 maja 1981r. na tej uczelni podlegał wyłączeniu ze służby w organach bezpieczeństwa państwa
Reasumując, należało zastosować wobec S. W. art. 15b w/w ustawy i przewidziany w tym przepisie wariant obniżenia wskaźnika przyznanej mu emerytury za okres od dnia 1 lipca 1967 r. do 4 października 1978r. oraz od 6 maja 1981r. do dnia 31 marca 1990 r. z 2, 6 % do 0, 7 % podstawy wymiaru za każdy rok służby w w/w okresach.
W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny orzekł, na zasadzie art. 386 § 1 k. p. c., jak w punkcie pierwszym wyroku oraz na podstawie art. 385 k. p. c., jak w punkcie drugim wyroku.